در این محدوده نرم و آهسته گذر کنید

خسته م، حق هم دارم، راه رفتن با درد است اما محبورم راه بروم، خواب هم که ندارم تا خستگی م را چاره کند، دست تنها هم که هستم،هورمون ها هم که برای خودشان جولان می دهند، حق داری خسته و عصبانی باشم، دلم نمی خواهد پر باشم از این دو، اما چه کنم، بیخ م رو چسبیده ند و جدا نمی شوند از من.

برخلاف چیزهای دیگز که به راحتی از من جدا می شوند. 

تنهایی من را می خورد، توی خانه و خیابان راه می روم و با خودم حرف هایم رو نشخوار می کنم. اگر وبلاگم می توانست از حرفای ذهنم آپ شود، روزی صدها پست داشت.

هر کسی توانایی به جنون رساندن من را دارد. از تشک فروش بی انصافی که پول رو گرفته و کار را بد و کج و کوله و داغون تحویل داده تا راننده ای که مسیر یک طرفه را عقب عقب می آید. از آشنایی که می گوید آیدا جان هر کاری داری بگو و از آقای خونه که درب و داغون است.

دوستی تعریف می کرد که پدر شوهرش برای پسرش یک تی شرت معمولی خریده بود اما تمام مدتی که خانه آنها بوده از کفشی با قیمت بالا حرف زده که می خواسته بخره اما نخریده چون از سایز پای نوه ش مطمئن نبوده و دوستم می گفت بعد از رفتن آنها حتی او هم فکر می کرده که پدربزرگ کفش گران را خریده نه تی شرت معمولی را.

حالا حس منم همین است. کلی آدم به من می گویند کاری داری انجام بدهیم؟ مدیونی اگر نگویی! و من مدام تشکر می کنم اما این وسط نمی دانم چرا انقدر تنهایی اذیتم می کنم. این که مجبورم تک تک کارهای روزمره ای رو که قبلن بدون فکر اجام می دادم، تاتی تاتی کنان و لخ لخ کنان انجام بدهم. این که نمی شود به کسی گفت لطفن بیا سطل آشغال ما رو کیسه کن یا آینه دستشویی را تمیز کن چون بوی اسپری شیشه شور حالم را بد می کند. نمی شود یک نفر همیشه باشد که خانه را گردگیری کند و نمی توانم چشمم رو بر روی این همه خاک ببندم و بگویم بی خیال، یعنی اولش می گویم اما چند ساعت بعد می افتم با دستمال به جون خونه تا اعصابم راحت شود و کمرم داغون. نمی شود همیشه حتی به آقای خونه گفت که خم شو و فلان آشغال رو از روی زمین بردار و که اگه خودش دیده و برنداشته یک مسئله ست و اگر ندیده یک مسئله دیگر.

آماده گریه کردنم، دیشب که تشک را آوردند، آقای خونه بداخلاق و خسته بدون این که من کلامی بگویم گفت آیدا تو رو خدا گریه نکن. خودم درستش می کنم که البته نکرد. امروز کلن یادش رفت. اما این که قیافه م داد می زد که چقدر داغون م برایم تازگی داشت.

و از همه بدتر می دانم که این ها نمی گذرد که می دانم در ادامه چیزهای دیگری در پیش رو ست که ترسناک تر است و منظورم گریه های بچه و بی خوابی های پیش رویم نیست. چیزهایی هست که دورنمای خوبی ندارند و صد البته از نزدیک هم.

تذکر نوشت: می دانم که خلقت دارد در درون من شکل می گیرد که خیلی خوشبختم که مادر شدم که خیلی فوق العاده ست و همه چیز با دیدنش از یادم می رود. لابد. اینها رو نگویید. بی کامنت از این جا گذر کنید اما کامنتی با این مضامین برایم نگذارید که من هم خسته م هم عصبانی هم تنها هم داغون.